Pod­miot upraw­nio­ny

Pod­miot, który uzna­je, że bez swo­jej winy nie brał udzia­łu w po­stę­po­wa­niu, co po­wo­du­je za­ist­nie­nie prze­słan­ki wzno­wie­nio­wej okre­ślo­nej w art. 145 ust. 1 pkt k.p.a jest upraw­nio­ny do pod­no­sze­nia tego za­rzu­tu. Na­to­miast inne pod­mio­ty nie mogą się sku­tecz­nie na tę oko­licz­ność po­wo­ły­wać (por. Wyrok Na­czel­ne­go Sądu Ad­mi­ni­stra­cyj­ne­go z 13 sierp­nia 2013 r.. sygn. Akt II OSK 779/12, za: R. Stan­kie­wicz w: Ko­deks po­stę­po­wa­nia ad­mi­ni­stra­cyj­ne­go. Ko­men­tarz pod red. R. Hau­se­ra, M. Wierz­bow­skie­go, War­sza­wa 2015 r., s. 737).

Sku­tecz­ne do­rę­cze­nie

Nie­uspra­wie­dli­wio­ne są pod­no­szo­ne przez skar­żą­cych ka­sa­cyj­ne za­rzu­ty opar­te o nie­pra­wi­dło­wą ocenę do­ko­na­ną przez Sąd I in­stan­cji w od­nie­sie­niu do skie­ro­wa­nia de­cy­zji do pod­mio­tu nie­bę­dą­ce­go stro­ną (ad­mi­ni­stra­cji bu­dyn­ku). W orzecz­nic­twie Na­czel­ne­go Sądu Ad­mi­ni­stra­cyj­ne­go za­uwa­ża się, że wa­dli­we jest utoż­sa­mia­nie skie­ro­wa­nia de­cy­zji do osoby nie bę­dą­cej stro­ną po­stę­po­wa­nia (o czym sta­no­wi art. 156 ust. 1 pkt 4 k.p.a) z czyn­no­ścią do­rę­cze­nia de­cy­zji. Skie­ro­wa­nie de­cy­zji do okre­ślo­ne­go pod­mio­tu, to wska­za­nie go w niej jako ad­re­sa­ta roz­strzy­gnię­cia, jako pod­mio­tu, któ­re­go in­te­re­su praw­ne­go de­cy­zja do­ty­czy. Do­rę­cze­nie de­cy­zji nie jest skie­ro­wa­niem de­cy­zji do ad­re­sa­ta prze­sył­ki, lecz wy­ko­na­niem czyn­no­ści zwią­za­nej z re­ali­za­cją obo­wiąz­ku do­rę­cze­nia de­cy­zji stro­nom (por. Wyrok na­czel­ne­go Sądu Ad­mi­ni­stra­cyj­ne­go z 21 stycz­nia 2020 r., sygn. Akt I OSK 1407/18 CBOSA).